661 Antoni

Vanmorgen weer een afspraak met mijn lieve Antoni. Wat is het toch een leuke, slimme jongen. Heel intelligent, briljant en zo praktisch ingesteld. En ook zo lekker op tijd, meestal. Als híj toch niet met microscoopjes had gespeeld, dan hadden we elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet, en zeker niet vandaag. Om kwart over tien heb ik een afspraak met dokter Wit. Ik ben mooi op tijd, ga zitten en lees weer verder in Het Bureau (deel 7, De dood van Maarten Koning). Het is kwart voor elf en ik ben nog niet aan de beurt. Ik zie een andere patiënt informeren wat er aan de hand is. Er is niets aan de hand. Ze is wat uitgelopen. Een vrijwilligster brengt koffie rond, die ze aanprijst als veel beter dan die van haar concurrentie, de koffieautomaat in de hoek. Ik vraag een koffie met melk. Ze geeft hem aan met een veelzeggende blik op de koffieautomaat. Om even over elf ben ik aan de beurt. Dokter Wit vraagt hoe het met mij gaat en ik zeg Goed. Ze maakt haar bruggetje en zegt Met de PSA gaat het anders niet zo goed. Het verbaast mij niet. Ze vertelt verder. De PSA is opgelopen van bijna vier naar ruim elf. Zij zegt de preciese getallen maar die zijn mij nu even ontschoten. Dat is een verdriedubbeling, zegt ze. Ik knik en zie dat het hard gaat. Ondertussen bereken ik in mijn hoofd dat het gaat om anderhalve verdubbeling, wat ik niet tegen haar zal zeggen. Ze zegt dat ze denkt dat het goed is wanneer we nu met de hormoonkuur beginnen. We? Ik! Ik onderhandel er zes weken bij en we maken een afspraak rond half juni voor een nieuwe PSA-test. Bij de assistente vraag ik een uitdraai van de uitslag en maak ik de afspraak. Ik rij naar huis. Voor het stoplicht staat naast mij een auto te toeteren tegen de auto voor hem. Het is een busje van Initial tekstielreiniging, wat ze Cleaning Service noemen. Ik voel een grote golf van opluchting door mij heen slaan. Een warm en hartelijk gevoel, een gevoel van bevrijding, met daaronder een dun meanderend laagje verdriet. Ik denk aan morgen. Ik prijs mij gelukkig. Op radio 4 vraagt op deze vierde mei na alle dodenherdenkingsmuziek van Schindlers List een jonge moeder een vrolijk nummer aan voor haar drie-jarige zoontje dat al voor de vierde keer aan de chemo is. Of ze een vrolijk muziekje voor hem kunnen kiezen, zij heeft nu even geen inspiratie, zegt ze. Presentator Ab Nieuwdorp kiest zorgvuldig zijn woorden en kiest van Wolfgang A. Mozart: Twinkle, twinkle, little star, oftewel Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los, oftewel Altijd is Kortjakje ziek. Een goede keuze. Het is fijne, troostende muziek. Ik prijs mij gelukkig. Wanneer ik thuiskom, zijn Laura en Petra aan de voorjaarschoonmaak begonnen. Ik doe drie paar schoenen weg en twee petjes.

 

Ate Vegter, 4 mei 2017

www.atevegter.wordpress.com